Oy Birliği Masalı ve Çekimser Bir Elin Hikâyesi
Meclis’te kurulan Milli Dayanışma, Kardeşlik ve Demokrasi Komisyonunun ikinci toplantısında, kamuoyunun haftalardır tartıştığı bir karar alındı, Komisyon çalışmalarının belli bölümlerinin 10 yıl süreyle gizli tutulması.
Siyasi Projektör
-
Haberlere göre karar oy birliğiyle alındı. Ancak kamera kayıtları ve oturum görüntüleri, bu oy birliği ifadesini tartışmaya açacak bir detayı ortaya koydu. CHP İzmir Milletvekili Salih Uzun, ne evet dedi, ne hayır dedi. Çekimser kaldı.
Şimdi sormak lazım,
Oy birliği demek, bütün üyelerin aynı yönde oy kullanması demektir. Çekimser oy ise teknik olarak “evet” değildir. O halde bu karar gerçekten oy birliğiyle mi alındı, yoksa “oy birliği” ifadesi kamuoyuna hoş bir manzara sunmak için mi tercih edildi?
Algı Yönetimi mi, Gerçek mi?
Parlamenter teamüllerde oy birliği ifadesi, uzlaşının en yüksek seviyesini anlatır. Bu, hepimiz hemfikiriz mesajı verir. Ancak çekimser bir üyenin varlığı, hemfikir olunmadığını gösterir. Buna rağmen oy birliği denmesi, en hafif tabirle, gerçeğin makyajlanmasıdır.
Bu tür ifadeler, vatandaşın güvenini sarsar. Çünkü temsilcilerin tavrı, özellikle de hassas konularda alınan kararlar, millete doğru ve eksiksiz yansıtılmalıdır. Salih Uzun’un çekimser oy kullanması, komisyonun tamamen mutabık olmadığını ortaya koyuyor. Peki neden bu ayrıntı basına oy birliği diye servis edildi?
Siyasette Küçük Detaylar, Büyük Güvensizlikler
Siyasette güven, çoğu zaman küçük detaylarda kaybolur. Burada da öyle oldu. Oy birliği vurgusu ile çekimser gerçeği arasındaki çelişki, hem komisyonun şeffaflığına hem de siyasi etik anlayışına gölge düşürdü.
Şeffaflık iddiasıyla yola çıkan bir komisyonun, kendi içindeki farklı tutumu görmezden gelmesi veya gizlemesi, kamuoyunda acaba başka neler saklanıyor sorusunu tetikler.
Doğruyu Söylemek Yetmez, Eksiksiz Söylemek Gerekir
Demokrasi, sadece doğru kararlar almak değil, o kararların nasıl alındığını da dürüstçe anlatmaktır. Çekimser bir oy varsa, oy birliği yoktur. Bu kadar basit.
Kamuoyuna gerçeğin tamamını söylemek, siyasetçinin en temel görevidir. Aksi halde, güven kaybının bedelini yalnızca bir parti değil, tüm siyaset kurumu öder.
